De Nacht van de Vluchteling Van Rotterdam naar Den Haag

25 juli 2018

by Esther

Klokslag middernacht in de nacht van 16 op 17 juni was het zo ver. Samen met m’n teamgenootje Els en nog zo’n 1200 mensen vertrok ik vanuit Rotterdam om tijdens de Nacht van de Vluchteling naar Den Haag te lopen. Ook in Amsterdam, Utrecht en Nijmegen gingen de wandelaars in groten getale van start. In totaal deden we met ongeveer 5200 mensen mee en haalden we ruim 1,6 miljoen euro op voor vluchtelingen in crisisgebieden.

Ondanks de maanden trainen en de 40 kilometer die ik redelijk makkelijk liep drie weken voor de Nacht van de Vluchteling zag ik best op tegen de nachtelijke tocht. Ik verklap vast dat ik hem uitgelopen heb. Het motiveerde dat ik voor een goed doel liep en samen met duizenden anderen deed.

Rotterdam by Night

Om kwart voor tien komen we – Els, m’n vriend (die ons uitzwaait) en ik – aan bij de Maassilo om onze startbewijzen op te halen en te wachten op het startschot. Dat wachten duurt behoorlijk lang. Er is een DJ die muziek draait, maar verder is er weinig vertier. Ik begin behoorlijk te gapen en denk aan m’n bed. Gelukkig komt erom 23.15 beweging in en worden we tot middernacht bezig gehouden met interviews, piano, dans en Aboutaleb. Van die laatste versta ik niks, maar het startsein is duidelijk en we beginnen met z’n allen te lopen. Een prachtig uitzicht op Rotterdam begeleidt ons de eerste kilometers door de stad.

Omdat we behoorlijk omlopen – je moet die 40 km toch volkrijgen op de een of andere manier – duurt het erg lang voor we bij het eerste rustpunt aan de rand van Rotterdam zijn. Bij dat rustpunt wachten thee, een bankje en support van m’n vriend op ons. Oh, en niet onbelangrijk: een toilet! Vanaf dit rustpunt gaat de route verder over een lang fietspad. Het is een prachtgezicht om een stoet wandelaars met lichtjes achter elkaar te zien lopen.

Halverwege: het 20 km punt

Tussen Rotterdam en Delft begint het licht te worden. Tenminste, dat nemen we aan. Door de lichtvervuiling in de omgeving zien we de zon niet echt opkomen, maar wordt het wel steeds lichter om ons heen. Het geeft een beetje een spookachtig effect. Mooi en vreemd tegelijk. Ik neem me voor een keer in deze omgeving te gaan fotograferen rond zonsopkomst. Het lijkt me verstandig om dat in de winter te doen. Dan kan ik in ieder geval op een normaal tijdstip opstaan.

Het lopen gaat lekker en opeens is daar het 20km-bord. We zijn halverwege! Natuurlijk moet dat even vastgelegd worden. We sluiten aan in de rij voor het bord, een gezellige boel. Dan bedenk ik me dat we al tijden aan het lopen zijn en dat we nog een keer dezelfde afstand moeten afleggen voor we bij de finish zijn. Oef! Ik denk weer aan het doel waarvoor we lopen: noodhulp aan vluchtelingen in crisisgebieden wereldwijd. Niet zeuren, doorgaan!

Hulp onderweg

Als we in Delft aankomen, is het écht licht. Het voelt vreemd om in de vroege ochtend in een stad te lopen die normaliter bruist van de studenten en toeristen, maar nu stil en verlaten is. Heel bijzonder. De enige mensen die we ontmoeten zijn de andere wandelaars van de Nacht van de Vluchteling.

Tot 30 kilometer loop ik nog redelijk fris, daarna beginnen m’n voeten toch wel pijn te doen. Net voor het 4e rustpunt op ongeveer 34 kilometer zie ik dat mijn pijn wel meevalt in vergelijking met anderen. Els en ik zien in de verte een jonge vrouw lopen die duidelijk moeite heeft haar ene voet voor de andere te zetten. Als we bij haar zijn, vragen we hoe het met haar is. Ze antwoordt dat ze vergaat van de pijn in haar liezen en dat ze overwogen heeft om kruipend verder te gaan. Haar vriendin met wie ze de Nacht van de Vluchteling loopt is al bij het volgende rustpunt en wacht daar op haar. Els en ik besluiten met haar mee te lopen tot dat rustpunt en geven haar wat tips voor stretch-oefeningen om de pijn te verlichten. Haar van pijn vertrokken gezicht vertoont een lachje als ze merkt dat de oefeningen tijdelijk wat verlichting geven. Na een paar langzame kilometers komen we bij het 4e rustpunt aan en scheiden onze wegen zich. Ik ben benieuwd hoe deze vrouw de laatste 6 km gaat afleggen. Ze was vastbesloten de finish te halen en gezien haar vastberadenheid denk ik dat dat haar gaat lukken. Held!

Zelf ben ik blij dat ik m’n schoenen even uit kan doen bij dit laatste rustpunt en m’n blaar door kan prikken. Ik vrees trouwens dat de mensen in een straal van 10 meter om me heen niet zo blij zijn dat ik m’n schoenen uittrek. Ze rieken nogal. En dat is zachtjes uitgedrukt.

De finish

De laatste 6 kilometer zijn de langste van de hele nacht. Er lijkt geen eind aan te komen. Weer denk ik aan het doel waarvoor we lopen. Dit keer denk ik ook aan het ontbijt straks en m’n fijne huis waar ik uit kan rusten. De vluchtelingen die Stichting Vluchteling helpt, lopen langere afstanden en hun eindpunt is onzeker.

Dan is daar opeens de finish! We krijgen een medaille omgehangen en gaan natuurlijk even op de foto. Weer is daar m’n vriend. Hij heeft andere schoenen en sokken voor me meegenomen en een adresje uitgezocht waar we kunnen zitten en ontbijten. Via een omweg (!!) komen we daar terecht. Tijdens het ontbijt praten we na over afgelopen nacht. Ik besluit dan al om volgend jaar weer mee te gaan lopen. Het was pittig, een sportieve uitdaging voor mij, maar vooral mooi om mee te maken en te doen.

Bedankt!

Els en ik hebben de Nacht van de Vluchteling gelopen, maar dit zou nutteloos geweest zijn zonder de steun van onze sponsoren. Echt super dat zoveel mensen gedoneerd hebben voor dit goede doel! Dit heeft ons extra gemotiveerd om door te gaan tijdens de wandeling.

De Nacht van de Vluchteling is voorbij, maar een bijdrage leveren voor hulp aan vluchtelingen in crisisgebieden kan nog steeds via deze link. Voor slechts 21 euro kan Stichting Vluchteling één kind een noodhulppakket geven met noodvoeding, schoon drinkwater en medicijnen. Meer of minder doneren kan natuurlijk ook.

Tot volgend jaar!