Rondje Driebergen
Over twee weken is het zover: de Nacht van de Vluchteling. Het is tijd voor de laatste langeafstandstraining. Via Wandelnet kan je vrij eenvoudig een zelf een route uitstippelen en zo heb ik “Rondje Driebergen” gemaakt. Rondje is nogal een understatement voor een route van 35 kilometer en ik vrees de pijn in m’n voeten en benen na afloop van dit “rondje”.
Net na tienen spreken mijn wandelmaatje Els en ik af op station bouwput Driebergen-Zeist. Het duurt even voor zij de parkeergarage heeft gevonden, maar het is heerlijk weer en geen straf om op een bankje in de zon op haar te wachten. Uiteindelijk beginnen we tegen half elf met de wandeling en we verwachten ergens rond half zeven weer op het station te zijn. Dat lijkt me een eeuwigheid weg.
Bossen en zandduinen
De eerste anderhalve kilometer lopen we over een vrij saaie verharde weg, maar gelukkig duiken we daarna de prachtige bossen, afgewisseld met zandduinen (lekker ploegen door het mulle zand!), ten noorden van Driebergen in. De schaduw van de bomen is geen overbodige luxe op deze warme, benauwde ochtend.
Ik vergeet de afstand die we gaan afleggen en geniet van de omgeving en het gezelschap. Het is alweer even geleden dat Els en ik bijgepraat hebben, dus er valt genoeg te kletsen.
In Austerlitz weerstaan we de drang om even op een terrasje te gaan zitten. We hebben per slot van rekening nog maar 8 kilometer in de benen. Het volgende dorp waar we doorheen komen, is Maarn en we besluiten daar even te rusten. We hebben al 14 kilometer gewandeld en ben ik blij dat ik even neer kan ploffen. Het terras waar we gaan zitten, hoort bij een snackbar, er is weinig keuze in niet-zo bruisend Maarn. Maar goed, de snackbar heeft thee en een toilet: alles wat we nodig hebben op dit moment.
Van Maarn naar Doorn
Van Maarn lopen we nog bijna 5 kilometer door de bossen tot Doorn. Na de thee en al het water dat we gedronken hebben, laten we ons nogmaals tot een terras verleiden. Heerlijk in het zonnetje vergeet ik bijna dat we nog zo’n 15 kilometer “moeten”. Kunnen we hier niet de rest van de middag blijven? Biertje, snackje, zachte kussentjes onder onze billen….
Dat feest gaat helaas niet door en we lopen Doorn uit. De wandeling verandert van een boswandeling in een wandeling over het platteland. Echt prachtig platteland: met wat wildere weides, mooie plekjes om te wonen – kwijl, kwijl – , en her en der een kasteeltje, zoals kasteel Beverweerd (onderste foto). Ik geniet weer. Het helpt dat het lopen eigenlijk best goed gaat. Ik voel m’n benen en voeten wel, maar het is dragelijk. Ongeveer 5 kilometer voor het einde gaan we bij Werkhoven langs de Kromme Rijn wandelen, en verandert het landschap van mooi naar behoorlijk lelijk: nieuwbouw en fruitteelt langs een saai stuk rivier. Het genieten houdt op, ook omdat de vermoeidheid toeslaat, en we willen allebei het liefst zo snel mogelijk de wandeling afmaken.
These legs are….
En dan is daar net na half zeven station Driebergen-Zeist. Ik ben nog nooit zo blij geweest om dit station te zien. Niet zo moeilijk natuurlijk, want normaliter heb ik daar niet zoveel gevoelens bij. Els en ik kletsen nog even wat na, we zijn dik tevreden over deze training.. Lang genoeg voor mij om de sprinter te missen waardoor ik 20 minuten moet wachten op de volgende trein. Het maakt niet uit. Ik kan zitten, en ben trots op mezelf: ik heb toch maar mooi 35 kilometer gewandeld. In m’n hoofd klinkt “these legs are made for walking, and that’s just what they’ll do…” Over twee weken van Amsterdam naar Haarlem.”
Wil je het Rondje Driebergen ook eens lopen, je kan de route hier bekijken. Ik adviseer je om de route andersom te lopen, dan eindig je met het, in mijn ogen, mooiste deel.
