Wandelen met Els Nationaal Park Zuid-Kennemerland
De derde wandeling in de serie “Esther wandelt met …” wandelde ik met Els in de omgeving van Santpoort. Een prachtige wandeling waarbij we natte voeten kregen.
Els en ik werken al ruim 10 jaar voor dezelfde werkgever en sinds 5 jaar werken we in hetzelfde team. Fijn als je zo goed met een collega op kan schieten dat er ook tijd is buiten werktijd om eens iets samen te doen, zoals deze wandeling van ruim 13 km.
Toen Els voorstelde om in Nationaal Park Zuid-Kennemerland te gaan wandelen, was ik direct enthousiast. Ik vind duinen prachtig en ben dol op de zee.
Bewegwijzering
De route komt uit het boekje “Beleef de natuur – 80 verrassende tochten” van Natuurmonumenten. In het boekje staat een korte omschrijving van de route en een klein kaartje. In de omschrijving staat dat je het eerste stuk blauwe paaltjes moet volgen. Wat we daarna moeten doen, is me niet duidelijk, dus ik download via de app van Natuurmonumenten het GPX-bestand. Dat is geen overbodige luxe. Halverwege de route houden de blauwe paaltjes inderdaad op en dan biedt het GPX-bestand de oplossing.
Reuzenslakken en duinviooltjes
De wandeling begint in het landgoed Duin en Kruidberg, waar het vooral bossig is, en gaat over in duinlandschap. Er is geen stukje van de wandeling dat ik niet mooi vind en dat is bijzonder. Het weer doet ook goed mee, het is zonnig en niet te warm om te wandelen. Onderweg horen we tal van vogels uitbundig fluiten en af en toe zien we ze ook zitten in bomen of bosjes. Els probeert dan te determineren welke vogel het is, eventueel met behulp van weer een handige app.
Naast vogels zien we ook slakken, heel veel slakken. En dan niet van die huis-tuin-en-keuken-slakjes, nee, mega-slakken. Ik heb ze nooit eerder in Nederland gezien. Het blijken wijngaardslakken te zijn. De duinviooltjes die we onderweg zien, zijn een stuk kleiner en schattiger dan de slakken. De viooltjes geven het duingebied prachtige paarse vlekjes.
Natte voeten
“Hier moeten we rechtsaf,” zeg ik tegen Els terwijl ik naar de route tuur. Voor ons zien we een pad dat overstroomd is met water. Er staat een groot bord voor waarop we lezen dat het pad ontoegankelijk is door water en dat we een andere route moeten lopen: een heel stuk terug en dan naar links. Teruglopen is geen optie, dat is saai. We besluiten te proberen of we via het strand weer op de route kunnen komen wat als voordeel heeft dat we de zee ook nog even van dichtbij zien. Helaas is de volgende duiningang vanaf het strand een heel eind verder en lopen we weer terug door de duinen naar het overstroomde pad. Els en ik kijken elkaar aan: we zijn toch niet bang voor natte voeten?, en besluiten toch het pad te nemen.
De overstroming blijkt mee te vallen. We lopen tot maximaal onze knieën in het water wat best lekker is met het warme weer. Mijn voeten zijn iets minder blij, ze verweken door al dat water en er komt zand in m’n schoenen. Aan het einde van de wandeling heb ik een pijnlijke schuurplek op de achterkant van m’n hiel. Ik ben blij dat ik tijdens de lunch en het welverdiende biertje m’n schoenen uit kan doen.
Wat vind ik ervan?
Ik ben blij dat Els me mee heeft genomen naar dit gebied. Het was echt genieten. Els is ook enthousiast en toont me nog minstens 2 wandelingen in het boekje die ze wil lopen. Misschien kunnen we weer samen gaan. Lijkt mij in ieder geval gezellig!
