Wandelen met Mirjam Over een groene spoorbaan door de polder
De eerste wandeling in de serie “Esther wandelt met…” liep ik met Mirjam. Zij koos voor een oude spoorbaan en de weidsheid van het veenweidegebied bij Vinkeveen.
Ik geef toe: ik was nooit dol op wandelen door een uitgestrekte polder. In de zomer is het veel te warm omdat er nauwelijks beschutting is, in de winter waait de koude wind door je kleren omdat er nauwelijks beschutting is. Ook doemen direct beelden van lange rechte asfaltwegen op in mijn hoofd. Toen Mirjam voorstelde om bij Vinkeveen te gaan wandelen, was dat dan ook het eerste waar ik aan dacht. Nee zeggen kon niet. Het concept van “Esther wandelt met…” is dat mijn wandelpartner een route uitkiest en ik mee ga. Juist ook om plekken te ontdekken waar ik zelf niet zo snel naar toe zou gaan.
Weilanden, sloten, wolken en….. modder
Het is de weidsheid van het polderlandschap, de vele sloten en de prachtige wolkenluchten die Mirjam aantrekken in dit gebied. Je kan mijlenver kijken en aan wolken geen gebrek tijdens onze wandeling. Wel heel fijn dat ze de meeste de regen bij zich hielden. Het was perfect weer voor deze route! Geen felle, brandende zon en ook geen koude wind die al je uitstekende delen doet bevriezen. Daar gaat mijn eerste vooroordeel over wandelen in de polder.
Mijn tweede vooroordeel verdween direct bij het begin van de wandeling al. Niks geen lange asfaltweg, maar een onverhard pad met de nodige modder tussen weilanden door. Lekker door de blubber soppen, daar hou ik van!
Oude spoorlijn
Op dat onverharde pad aan het begin van de route liep tot 1986 de spoorlijn tussen Aalsmeer en Nieuwersluis. Het stationsgebouw waar de wandeling begint, stamt uit 1915 en staat er dus nog steeds. Een mooi monument dat je kan huren voor bijeenkomsten zoals vergaderingen en borrels. Mirjam en ik begonnen direct te fantaseren over verjaardagsfeesten die we hier kunnen geven. Jammer dat het station niet op loopafstand van onze huizen staat en er gaat ook al geen trein meer vandaan.
De oude spoorlijn is nog een reden dat Mirjam voor deze wandeling heeft gekozen. Het is bijna niet voor te stellen dat hier nog maar zo kort geleden treinen reden en tegelijkertijd kan je je het wél voorstellen. Het spoor is verdwenen, maar het pad waar het liep, is niet geasfalteerd en er is niks op gebouwd. Je kan bij wijze van spreke het spoor nog zien lopen.
De route
De route heet de Demmerikroute, genoemd naar de Demmerikpolder. Je kan de route lopen middels de wandelknooppunten die genoemd worden. Dat werkte niet helemaal goed. Gelukkig is de route behoorlijk recht-toe recht-aan en kwamen we er wel uit met het kaartje en een extra beschrijving die Mirjam had meegenomen. Verharde en onverharde wegen wisselen elkaar af en tijdens een natte periode is het zeker geen overbodige luxe om waterdichte schoenen te dragen.
Onderweg kom je vrijwel geen horeca tegen. Een kilometer voor het einde zit een café waar je prima wat kan drinken en eten.
Wat vond ik ervan?
Ik vond het leuk! Mirjam heeft me laten zien dat wandelen door de polder niet saai hoeft te zijn. Ik heb genoten van de wolken, het uitzicht en de blubber op de onverharde wegen. En natuurlijk van het gezelschap. Het grappige is dat ik Mirjam via een leesclub ken. Elke 2 maanden lezen we een boek dat door één van de leden voorgedragen wordt. Hierdoor lees ik boeken die ik anders nooit zou lezen. De ene keer vind ik het bagger, de andere keer ben ik blij verrast. Met deze wandeling was het hetzelfde: ik had hem niet zelf uitgekozen, maar ben blij dat ik hem gelopen heb.
Wil je ook een keer met me wandelen? Leuk! Stuur me een berichtje en we plannen wat.
